 |
| Haventje van Tobermory |
Als we aankomen in Tobermory op het eiland Mull worden we
begroet door een lief Nederlands meisje van een jaar of acht. Jullie zijn de
eerste Nederlanders die ik zie in Schotland, zegt ze. Ze wil graag een praatje
maken maar de boot van haar ouders staat op het punt van vertrek het blijft dus
bij zwaaien en het oer Brabantse Doeiiiiiiiiii.
Het eiland Mull heeft prachtige
hoge bergen. Het is een eiland in de Schotse Hooglanden en we willen er graag een
verkennend tochtje maken. Voor de bus is het al te laat na een uur of zeven is
het hier gebeurd met het openbaar vervoer. Een auto huren wordt ook moeilijk
want als wij het met de garagehouder eens zijn geworden over de prijs blijkt
het vehikel pas maandag beschikbaar en dan zijn wij al weer weg. Tobermory zelf is een kleurrijk plaatsje, er zijn nogal
wat toeristische winkeltjes en natuurlijk de prachtige bolders in de haven (zie
foto vorige blog). Welke zeeman wil daar zijn bootje niet aan vastknopen? Toch
hebben wij het na een dag wel gezien. De weersvoorspellingen zijn slecht, harde
regen en wind en wat moeten we hier dan nog? Dus vertrekken wij in de middag
voor een bestemming een mijltje of 25 verder. We hebben op de kaart een klein eilandje
gevonden waarachter we kunnen ankeren. De wind blaast hard schuin van achteren
(bakstagwind) en geeft ons een goede snelheid. De regen valt met dikke druppels
omlaag. Met goede zeilpakken maakt dat niet zoveel uit maar het is
tegelijkertijd erg koud. Dus houden we het na een goede 10 mijl voor gezien en
duiken het loch in waar we op de heenweg ook ankerde. We zoeken onze ankerplek
op maar die is in gebruik. Een eindje verderop krabt het anker, weer ankerop
voor een nieuwe poging. Dan verschillen we van mening over de afstand die we
nog over hebben ten opzichte van andere geankerde schepen, weer ankerop. Naar
een andere kant van het loch. Daar liggen we net, als de dieptemeter nog 2
meter aangeeft. Het is nu hoog water dus weer ankerop.
We hoopten op warme thee en een boek maar dit lijkt er
niet erg op. Tenslotte liggen wij tussen andere schepen geankerd eigenlijk iets
te dichtbij maar het anker houdt goed en wij hebben er echt genoeg van.
 |
| Uitgeboomde fok windje achter |
Na een heerlijke rustige nacht, varen we vroeg uit
richting het Caledonisch kanaal. Het is droog en de wind is helemaal weg en dus
moteren wij langs de schitterde kust van het vaste land. In de middag komt de
wind terug en is nu helemaal achter. Het water is rustig en zo varen wij met
een uitgeboomd voorzeil aan bakboord en het grootzeil aan stuurboord in alle
stilte langs dit mooie landschap en….. de zon schijnt op ons bolletje. Na de
passage van de sluis liggen we in een soort kommetje aan de kade. Ford William
is vanaf de entree van het kanaal nog een kwartier met de bus en die nemen we
snel om nog even informatie in te winnen over de Ben Nevis (1344m). Morgen
willen wij die gaan beklimmen. In het visitors
center staat het bol van de waarschuwingen. Het is koud, glad het kan regenen,
sneeuwen, en misten. Je moet hier goede schoenen dragen een kaart hebben een
GPS handschoenen etc. Snel weer weg dus anders bedenken we ons nog. Nu naar het
stadje zelf Ford William. Hier opent zich een nieuwe wereld, die van de
wandelaars. Niets geen rode en gele zeilpakken van Helly Hansen, Musto en Henry
Lloyd, hier domineren merken als Peak performance, Meindl en Jack Wolfskin. Er
is ook een soort catwalk in de hoofdstraat van het stadje, want alhoewel de
berg zelf hier nog zeker 7 kilometer vandaan ligt lopen hier mensen te flaneren
met de meest perfecte uitrustingen. Afritsbare Gore-Tex broeken rugzakken met
veel bandjes en als het even kan een fles met slang om zo vanuit je rugzak te
kunnen drinken. Natuurlijk zijn er ook veel hoofddeksels te zien en stokken al
dan niet uitschuifbaar. Er loopt zelfs een man met gekleurde klimlijnen aan
zijn rugzak. Genieten dus vanaf een bankje met een lekker ijsje in de hand!
Morgen gaan we zelf!
 |
| Gebaande paden op de Ben Nevis |
De dame van het visitors centum raadt ons aan altijd de
kaart te kopen voor als je verdwaald. Ik twijfel want het is volgens mij een
niet te missen pad maar zwicht uiteindelijk voor die 3 pond en koop de kaart. Dan
gaan we lopen, het is nog vroeg, net voor negen uur als we in een soort
avondvierdaagse met tientallen mensen in een rij de berg oplopen. Hoezo
verdwalen, dat is hier godsonmogelijk er loopt een zeker twee meter breed pad
de berg op. En voor en achter je zijn andere klimmers. Na een poosje dunt het
veld wat uit. Elke keer als ik naar boven opkijk om het pad te volgen zie ik
benen van andere lopers. Mooie, gespierde, behaarde, dunne en dikke, lang of
kort gebroekte benen. Even later meen ik ook een corelatie te zien tussen de
grootte van de rugzak en de omvang van de bips van de drager. Voor ik het
wetenschappelijk bewijs heb kunnen leveren geeft Thea aan het een abjecte
studie te vinden en leidt me af door mij te wijzen op de kleine vrouwenmantel,
die hier in het wild groeit en de wilde thijm met zijn typische blauwpaarse
bloemen, daar is zelfs een orchidee! Thea weet heel veel van bloemen en kan de
meeste benoemen in het Nederlands en Latijn.
We lopen inmiddels een uur of drie uur en moeten er nog
een uur tot de top en daarna drie uur afdalen. Tot nu toe hadden wij een
prachtig uitzicht over de lochs en bergen maar er schuiven flarden mist over de
toppen en even later is alle zicht verdwenen. Het wordt nu ook zwaarder lopen
maar uiteindelijk is daar het begeerde torentje van de top. Foto maken en weer
terug. Dat valt nog goed tegen zeker als het halverwege gaat regenen en glad
wordt. Licht gebroken stappen wij bij het visitors center in een taxi die ons afzet
bij de boot.
 |
| De top 1344 meter |
Daar is opnieuw spanning nu voor het vervolg van de reis.
Het Caledonisch kanaal voert namelijk door loch Ness en dat is reuze gevaarlijk
vanwege het monster. Nessie werd voor het eerst gesignaleerd door St Columba in
de zesde eeuw. Moderne sonartechnieken hebben raadselachtige resultaten
opgeleverd. Het is dus niet zo dat het monster niet bestaat. Voor een goede
voorbereiding doen wij opnieuw beroep op onze lezers weer in de vorm van een prijsvraag. Dit keer dagen wij jullie uit een limerick
te maken over Loch Ness. Uiteraard worden de inzendingen weer beoordeeld door
onze onafhankelijke jury. Geen haast want kunst moet tijd hebben. Wij ontvangen
de inzendingen graag voor 1 augustus, zodat in het laatste blog van de reis de
eervolle vermelding kan plaatsvinden van de winnaar of winnares.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten