Op weg naar Ierland

Voor de oversteek naar Ierland van 250 kilometer willen wij eigenlijk wel vroeg vertrekken. Helaas gaat de gate pas twee uur voor hoog water open. Het is dus al half tien als we starten aan deze oversteek. Het weer is goed. Er is weinig wind maximaal beaufort 3-4. Er vertrekken nog drie andere boten uit de haven maar die gaan alle drie naar de Silly eilanden, een oversteek van ongeveer 30 mijl.

Onze voorbereiding op deze oversteek was heel degelijk want het kan goed misten en het is groot water, waar al een duidelijk invloed van de Atlantisch oceaan voelbaar is. Lange deining wat enerzijds confortabel is omdat het een wiegend gevoel geeft maar anderzijds bedreigend omdat de golven zo hoog zijn dat het schip in een dal volledig verdwijnt.

Wij ronden Landsend op ruime afstand en varen dan een tijdje parallel aan de shipping lane. Het is al een uur of zes in de middag als we aan de eigenlijke oversteek naar Ierland beginnen. Nog 120 miles op een koers van 345 graden. Om half elf valt de nacht in. Het is niet helemaal donker omdat wij een half maantje hebben, dat ondanks de bewolking toch enig schijnsel geeft en al en toe als er een bij onbewolkte lucht een mooi gespreid lichtspel over het zeeoppervlak.

Het al twee uur ‘s-nachts als wij op de Plotter bij het Celtic Deep een concentratie van vissers zien. Het zijn zeker twintig bootjes. Ze liggen stil op 10 tot 15 miles afstand voor de boeg van de Sindoro. Op het oog is nog niets te zien behalve een paar flauwe lampjes rond de positie die wij op het scherm zien. Kunnen wij daar doorheen? Thea stelt voor een bocht erom heen te maken, maar ik voel op dit moment nog niet zo veel voor omvaren. Bij onze vorige oversteek naar Ierland 9 jaar geleden weken wij uit voor een gasveld en dat kostte uren.

Ineens hoor ik een scherp snijdend geluid achter de boot. Ik zie echter niets bijzonders. Even later hoor ik het geluid opnieuw en dan zie ik wat het is………. Dolfijnen niet een maar minstens een stuk of vijftig. Ze spelen met de boot springen en maken vreemde caperiolen. Thea vergeet dat het koud en donker is en hangt overboord om ze aan te moedigen. Ze blijven zeker een uur bij de boot en bieden een nachtvullend programma. Pauw en Witteman maar dan een paar uur later.

Dolfijnen op weg naar ierland

Als ze uiteindelijk weer vertrekken keert het “vissertjes in de verte-probleem” weer op de voorgrond. We varen door en uiteindelijk blijkt als we de kaart op de plotter nog eens uitzoomen dat er genoeg ruimte is voor passage. We luisteren naar een luisterboek van Jonathan Saran. Erg leuk zo’n verteld verhaal.

’s-Nachts varen is best leuk maar geeft ook altijd een soort extra spanning. Je ziet niet waar je vaart en of er wat in het water voor je ligt. Het is waar wij nu varen meer dan 100 meter diep maar toch is het een beetje eng, al was het maar vanwege de walvis waar wij voor moesten oppassen. Wij zijn dus ook blij als rond vier uur een flauw licht opdoemt in het oosten. Het is behoorlijk bewolkt dus geen mooie zonsopgang deze keer maar wel weer zicht. Nog twee keer doemen deze reis een hele school dolfijnen op. Nu het licht is kunnen wij ze filmen en fotograferen. 

Ik denk dat ik het filmpje heb kunnen uploaden in You tube. Dit is de link naar de video op You tube; http://www.youtube.com/user/sindorobark

Thea is erg enthousiast, zij houdt van dolfijnen en wil de filmpjes snel aan onze kleindochter Demi laten zien. Met haar gaat ze jaarlijks naar het Dolfinarium. Dit is Harderwijk in het groot zonder prinsessen  verhaal.

We komen rond zeven uur in de buurt van Ierland. Hier kunnen wij een zender oppakken met mooie klassieke muziek.

Om twee uur ‘s-middags lopen wij Kilmore Quay binnen. Wij kennen dat nog denken wij maar herkennen in eerste instantie niets. Ik vermoed dat de ouderdom nu heeft ingezet als wij ons visrestaurant van 9 jaar geleden niet meer kunnen vinden. Maar dan blijkt het  een verbouwing te zijn, ons eettentje heeft een nieuwe gevel gekregen. Wij eten er heerlijke volle seafood showder, een dikke vissoep. Om 9 uur zetten wij alle telefoons en communicatie apparatuur uit en gaan wij lekker slapen

De berging in Penzance

Het managementteam van Pencance 

Door het plaatsen van enkele foto’s is bij het vorige blog een stukje van de tekst verloren gegaan. Het ging over de reis van Fowey naar Penzance en de aankomst daar. Nu heb ik de gelegenheid om het verhaal over de berging in Penzance opnieuw in te leiden met de gegevens over deze haven. Onze reis vanuit Fowey naar Penzance verliep heel rustig zonder wind. Wij kwamen iets te vroeg aan, want de haven heeft een lock en wij moesten dus nog even wachten op hoog water. Na het tanken kregen wij een plaatsje aan een zeilschip dat net voor ons de haven was binnengelopen.  Raften dus, maar dat kan in deze haven niet anders er zijn gewoon geen eigen ligplaatsen. De havendienst is erg vriendelijk en behulpzaam. Er werden direct lijnen aangenomen. Bij ieder schip moesten er lijnen worden uitgebracht naar de kade (shorelines). Bij het plaatsen van een lijn van ons achterschip naar de kant moest ik over een andere boot lopen om de lijn te bevestigen. Ik hoorde op deze boot een pomp lopen en dacht nog wat zou er gebeuren als de elektriciteit uitvalt.

Even later was ik in het havenkantoor om te betalen. De havenmeester zei: “I love the Dutch but I hate the German”. Waarom wilde ik weten, omdat ze (de Duitsers) de Fish en Chips zaak van zijn grootvader hadden gebombardeerd.  Ik kan de humor van de Engelsen wel waarderen al weet ik niet helemaal zeker of het in dit geval werd gemeend.  

Bijschrift toevoegen

Wij dronken nog een biertje met een gepensioneerde marine officier, bij ons aan boord, die vertelde dat hij Pencanze al kende vanuit zijn jeugd en dat dit een haven is voor terminale schepen. En toen ik nog eens goed om mij heen keek kon ik dat wel beamen. Het was inmiddels bedtijd.  De wind stond nu al goed door een 6 beaufort met vlagen 8. Wij waren blij dat we in de haven lagen. Als het zo hard waait is een haven vol geluiden; klapperende lijnen, klotsende golven en andere soms moeilijk te onderscheiden geluiden. Om twee uur ’s-nachts werden wij wakker van een heel ongewoon geluid. Het was een harde zware bas die de hele boot deed vibreren.  Ik schoot snel mijn broek aan en ging buiten kijken. De shore lijn aan boeg stond snaarstrak. Het geluid werd veroorzaakt doordat de boeg van het schip naast ons als een strijkstok over onze lijn schoof (schavielde). Ik gaf de lijn snel wat meer ruimte en ontdekte daarna dat de lijnspanning werd veroorzaakt doordat er achter ons een schip was gezonken. Het schip van de pomp waarover ik eerder sprak. Onze lijn was mee de diepte in gegaan en had flink getrokken aan het andere eind.

Op het schip naast het gezonken schip liep een dame heen en weer. Zij kon nu niet meer naar de kant omdat het tussenliggende schip ontbrak. Ik ging aan de kant om polshoogte te nemen.

Er is hiero een schip gezonken sprak de dame met een goed Amsterdams accent. Een understatement, dat wel want alleen een deel van de mast stak nog boven water. Er was niemand aan boord van het gezonken schip, Het bleek een casco, nog in aanbouw.

Nadat de havendienst was gearriveerd zijn we weer naar bed gegaan maar ik kon de slaap niet één, twee, drie, vatten. De volgende ochtend verschenen er allerlei hulptroepen in de haven. De een had een duikuitrusting, een ander een bootje, weer een ander airbags om in de boot op te blazen om haar zodoende te lichten en zo verschenen er steeds meer attributen, kettinglieren, singels, pompen etc.. Er was een enorme saamhorigheid.  Ik houd enorm van dit semi professionele rommelen en was al snel van de partij.  Hier een lijntje vast houden daar een slang dichtknijpen, zo verwierf ik mijzelf een plaatsje bij het werkvolk. Even verderop stonden de ramptoeristen en toen daar een passant naar toe werd verwezen en tegen mij werd gezegd dat ik mocht blijven begreep ik dat ik door de selectie was gekomen. Ik wilde dit wankele evenwicht niet verstoren door iets doms te doen of in de weg te staan, maar toen even later een idee van mij voor een deeloplossing werd overgenomen wist ik zeker dat ik niet meer hoefde af te zakken naar de statusloze ramptoeristen. Je kan maar blij zijn met kleine dingen.

De geplande wandeling verviel en ik was eigenlijk de hele dag aanwezig bij deze schitterende klus. ‘Avonds  stuurde ik een foto naar Bram van het gelichte schip. Hij mailde terug:

weer boven jan

“Zonde van al die moeite”. Ik moest er wel een beetje om lachen. Het was inderdaad wel een barrel nu ik nog eens goed naar die foto keek. Een terminaal casco. Maar zo werd er in de haven niet naar gekeken ”She is fine” en daarmee was alles gezegd.

Wij komen nu net terug van een prachtige wandeling vanaf Landsend. Morgen gaan wij door naar Ierland, de wind en de golfslag zijn dan ideaal. Onderweg op het kustpad hoorden wij nog van een andere wandelaar dat wij uit moeten kijken voor walvissen. Hoe dan wilde ik weten. Ze stinken enorm als ze uitademen en zijn meestal niet alleen. Daar  heb je dus helemaal niets aan maar hoe wij ze ontweken hebben lees je in het volgende blog, en zo niet dan hebben wij ze niet kunnen ontwijken.

Tot slot nog even de reacties op deze blogs. Van verschillende lezers heb ik opmerkingen gekregen dat het niet makkelijk is te reageren. Ik heb even gegoogled en dat blijkt waar. Google die blogger beheert wil zoveel mogelijk info verzamelen van degenen die reageren, en daar heeft niet iedereen zin in. Het ligt dus niet aan jou maar aan de nieuwsgierige google. Zonder account, met allerlei privacy gegevens geen reacties. Het is jammer dat blogger dat zo doet! Wij vinden het wel leuk om jullie reactie te lezen, het kan heel eenvoudig door te mailen naar een bekend mailadres van ons of naar sindoro@sindoro.nl.

Herrie in de haven

Coastal footpath bij Penzance

Het is maandag de 21^e als we ’s-morgens wakker worden in de haven van Torquay. Vandaag staat Salcombe op het reisprogramma. Het is prachtig weer lekker warm zodat wij in de kuip kunnen ontbijten. In de haven is het onrustig van de makrelen die in grote kringen spetterend spierinkjes opjagen, om er vervolgens hun ontbijt mee te doen. Boven deze kringen aan het oppervlak cirkelen de meeuwen die ook nog niet hebben ontbeten en uit zijn op dezelfde visjes maar dan vanuit de lucht. Het is een mooi spektakel. Het is zo lekker warm dat wij besluiten een dagje niet te varen. Wij blijven in de haven ook goed bereikbaar voor nieuws van onze kleindochter Lois, die vandaag aan haar keel en neusamandelen wordt geopereerd. Dat is best spannend met een volledige narcose.  Bram belt al vroeg en geeft aan dat Lois er zin in had vanmorgen, de arme schat weet nog niet wat haar te wachten staat. Nu voelen wij ons toch wel ver weg. Wij hadden graag even op en neer gereisd maar dat gaat nu eenmaal niet, nog los van het feit dat wij natuurlijk niets kunnen uitrichten.

Kleinzoon Mees doet ook nog een duit in het zakje als wij bellen. Oma ik vindt je lief, kom je zo? vraagt hij. Later als hij de leeftijd des onderscheids heeft bereikt zal hij begrijpen hoeveel invloed zijn lieve woordjes en zoetgevooisde stemmetje op het moreel van de eerste stuurvrouw, hebben gehad. Haar vliegticket van 8 juni naar Nederland redt mij nipt van een verdere solo circumnavigatie rond Engeland. Wel lief natuurlijk Mees, maar niet meer doen! Lois meldt zichzelf de zelfde dag ze heeft pijn in haar keel maar verder gaat het gelukkig allemaal goed.

De volgende ochtend varen wij uit. Wij zetten koers naar Plymouth en slaan Salcombe over. De dag start met een matig windje dat op 30 graden binnenkomt, net bezeild dus. Maar al gauw gaat het zeil fladderen en moet de motor bij. Om de hoek bij Startpoint zet de wind door en is pal tegen. We overwegen nog even om toch bij Salcombe naar binnen te gaan maar doen het uiteindelijk niet.

Daar krijgen wij behoorlijk spijt van want het wordt nog een uur of vier hakken met de motor aan tegen de wind. Dan komen wij aan in Plymouth. Wij zijn goed voorbereid mede omdat de beschrijving in de almanak er vrij ingewikkeld uitziet. Om eilandje heen, sturen richting heuveltop dan stuurboord uit om een ton aan bakboord te laten liggen. 2 cables langs het breekwater, kortom wij zitten op het puntje van de stoel maar ik zie nergens minder dan 10 meter water onder de boot. Het valt dus erg mee.

Plymouth is een marinehaven. Er liggen veel grote oorlogsschepen, het is een wereldje apart. Als Thea via de marifoon Port control wil oproepen heet deze hier Longroom Port Control. Wij dachten even dat dit het kanaal van een plaatsje Longroom zou kunnen zijn. Maar het blijkt het zenuwcentrum van militaire en commerciële bewegingen in de haven. Wij horen via de marifoon “Longroom, HM Lancaster Proceet in 5 minutes” ,” Roger Sir  copy”, roept een ander dan gaat de AIS-en uit en zijn de schepen niet meer zichtbaar, althans niet op het scherm want met het oog zijn ze niet te missen. Het is oorlogje spelen is begonnen.

Wij wilden ankeren achter een klein eilandje waar wij 9 jaar geleden ook geankerd hadden. Daar aangekomen bleek de wind gedraaid en lagen wij onbeschut. Door naar een haven, de eerste was private de tweede erg vol. Wij krijgen advies te raften, stapelen heet dat in Nederland maar er liggen alleen bootjes van 28 voet en die willen er geen 37 voet tegenaan krijgen, dat begrijpen wij best. Nogmaals gebeld met de havenmeester maar die blijft onverbiddelijk. Uiteindelijk schuift iedereen een stukje op en kunnen we er nog net achter.

Wij zijn de volgende dag om half zes wakker en besluiten dan maar te vertrekken naar Fowey. Een prachtig stadje, dat we ook nog van een eerder bezoek kennen. Een mooi ochtendje zeilen en we zijn er. Wij wassen de boot, doen boodschappen en gaan dan meteen wandelen naar Gribbin Head. Er loopt een prachtig kustpad naartoe en we genieten van de vele mooie uitzichten.

Herrie in de haven van Penzance schip gezonken

Dan komt het cadeautje van de week een wandeling over het coastal footpath naar Landsend. Wij hebben best veel gewandeld in verschillende landen maar nergens is het zo mooi, goed verzorgd en onderhouden als in Engeland. De uitzichten prachtig over zee, de mensen vriendelijk en voorkomend bij de passages op smalle paden. Nergens rommel schillen etc.  Links de zee met telkens wisselende hoogten en vergezichten. Af en toe een vuurtorentje die met een diepte nasale bas een mistsignaal geeft. Moe en voldaan keren wij terug naar de haven waar de wind inmiddels is aangetrokken naar een zes met vlagen acht beaufort.

’s-Nachts worden we wakker van een snerpend geluid en harde stemmen. Het is twee uur in de morgen. De wind staat goed door. Nu zien we dat een van de aangemeerde schepen achter ons in gezonken. Lees meer hierover in het volgende blog!

Volgende week door naar de Engelse westkust of misschien Ierland.

Dolfijnen en Glamour Puss

Het is ‘s-morgens vroeg als wij los gaan in Brighton. Het is dinsdag 15 mei. Eerst even tanken op het pontoon achter in de haven. Onderweg daar naar toe zien we dat de wind niet west noord west (WNW) is zoals voorspeld maar west zuid west (WSW) pal tegen dus. Na het tanken begint het te regenen net genoeg om elkaar eens even aan te kijken en snel te besluiten weer vast te gaan op ons oude plekje. Nog een dag Brighton met een mooie wandeling langs de kust naar Seaview. De regen neemt af en de wind blijft uit de verkeerde richting. In Seaview aangekomen pakken wij de dubbeldekker op naar Eastborne. Een plaats voor gepensioneerden. De gemiddelde leeftijd schat ik hier op 93. Maar het is ook Engeland uit de plaatjes van vroeger. Wij stappen het Queens hotel in voor een kopje koffie. Er zijn alleen oude mensen stokken rollators en portretten van het koningshuis.  De tijd heeft hier echt stil gestaan en het aandoenlijk te zien hoe dit hotel functioneert als een luxe bejaardenhuis.  Dus maar geen koffie we wachten nog een jaar of 20 en komen dan wel terug.

Teruggekomen in Brighton regel ik een mooi Vodafone abonnement voor de Ipad zodat er weer makkelijk gemaild en gewordfeut kan worden. Wifi is vaak duur in de havens en heeft slecht bereik. Met het telefoonkaartje in de Ipad gaat het heel makkelijk en voordelig.

De volgende ochtend is de wind naar het noorden gedraaid en regent het niet. Met de stroom mee varen wij in een lange tocht naar het eiland Whigt. Toch wel ons favoriete eiland in Engeland tot nu toe dan. Het is hier eigenlijk overal wel mooi zo langs de kust en wij vinden dat wij er eigenlijk te snel langs varen om het Schotse doel te halen. Dat legt onbedoeld een zware hypotheek op wat wij in Schotland als beloning voor deze snelle passage  verwachten aan te treffen aan natuurschoon.

Wij gaan in Cowes aan een mooring liggen (een bal in het water waar je de boot aan vast kan maken).  Wij zitten in vol ornaat met jassen handschoenen en fleece sjaals om in de kuip als de haven meester in hemdsmouwen verschijnt om 10 pond te incasseren. Na een nachtje schudden op het open water varen we ’s-morgens vroeg de marina van Cowes binnen. Het walhalla voor zeilers. Veel wedstrijdboten en kleurige bemanning. Wij worden en passant ook nog even aangevaren door een koninklijk gecertificeerd jachtschipper maar die komt het dan ook keurig melden zodat wij het kunnen afhandelen. Schade een afgebroken vlaggenstok  en wat schade aan de spiegel (achterzijde van de boot).

Drie makrelen klaar voor bereiding

De volgende dag weer door naar Swanage een baai tussen Whigt en Weymouth. Onderweg vang ik de eerste vier makrelen met een nieuw aangeschafte parafaan. De vierde makreel ontsnapt helaas op miraculeuze wijze maar zijn drie broertjes smaken goed bij de worteltjes en aardappels.

In de baai bij Swanage is het stil en mistig. Maar plots verschijnen er vijf grote dolfijnen langs de boot om ons te verwelkomen. Thea’s liefde voor deze dieren vindt zijn ontlading en luid kretend roep zij de dieren toe. Met een sierlijke duik onder de boot beantwoorden de dolfijnen dit enthousiasme om ons daarna weer alleen te laten in deze verlaten baai.

Baai bij Swanage in de mist

Het wordt weer een wiebelig nachtje aan de mooring zonder havenmeester die het kennelijk niet de moeite vind om voor één bootje in zijn overhemd naar de mooring te varen. De volgende ochtend wachten wij eerst even op een gunstig tij om daarna met een ruime bocht om Portland bill te varen. Er zijn daar gevaarlijke overfalls die ontstaan door een ongelijke zeebodem. De heen en weer gaande stroom over deze bodem veroorzaakt aan de oppervlakte een soort heksenketel en kan bij wind tegen stroom erg ongeriefelijk zijn. Bij vorige passages ben ik, toegegeven, wel eens te nonchalant omgesprongen met dit fenomeen en daarvoor bestraft met veel overkomend water en een ongelukkige Thea. Dit keer is de koers zo ruim uitgezet dat we de rimpelingen in het water niet eens opmerken.

’s-Avonds komen wij aan in Torquay en vinden wij een plaatsje naast een mooie catamaran met de opmerkelijke naam Glamour Puss. Wij proberen ons voor te stellen hoe deze boot in een noodsituatie op volle zee de kustwacht aanroep:” Mayday Mayday Mayday here the Glamour Puss we making water”, of iets dergelijks. Een beetje gniffelen en dan Torquay in want wij willen onze benen graag strekken.

De haven is duur ruim 45 euro per nacht, maar dan wel een douche die je niet hoeft in te drukken voor een miezerig straaltje,  een hele badkamer met een heerlijke volle straal die blijft tot je zelf bepaald dat het genoeg is.

De volgende dag staat er een keurige Engelsman naast onze boot op de steiger. Het is de schipper van de Glamour Puss. Hij is heel anders dan in onze perverse voorstelling. Met een A4-tje in de hand wijst hij ons erop dat de Olympische vlam vandaag aankomt in Torquay en geeft ons de beschrijving van de route. Heel aardig echt een gentleman, die Glamour Puss.

Wij hebben echter een afspraak met Ann en Graham. Ann is mijn nichtje en zij wonen hier in Torquay. Wij worden uitgenodigd voor een prachtige wandeling in Cockington een soort binnen stadje in Torquay waar je je op het platteland waant. Oude stallen, rieten daken, holle wegen prachtig landelijk. Wij eten daarna een heerlijk lasagne en vertrekken in de avond weer met elkaar naar de boot voor een afzakkertje.

Vandaag is het maandag de 21^e en vertrekken wij misschien naar Salcombe een mooie havenplaatsje

Meer hierover in het volgende verslag.

Havenleed en zeven zusters

mosselen zoeken

Twee dagen zwerven wij nog door Boulogne. Wij maken een mooie wandeling naar Audresselles 15 kilometer boven Boulogne. Wij zien nijvere mosselzoekers die dagelijks twee uur mosselen zoeken en op een oude fiets de vangst aan de kant brengen. Deze wandeling wordt afgerond met een plateau fruites de mer, waarna de bus ons weer veilig bij de haven brengt. Daar is tot mijn genoegen een Wifi paal gemonteerd op onze steiger pal naast de boot, zodat ik alle mail en wordfeut spelletjes kan afronden. Ook de tocht voor zaterdag naar Eastborne of Brighton kan worden voorbereid met gegevens over het weer. Het ziet er goed uit, wind noord oost kracht 4/ 5. Met een rifje in het zeil vertrekken wij ’s-Morgens vroeg naar de overkant. Bram belt al snel om te melden dat wij weer zichtbaar zijn op AIS. Een pak van mijn hart want het is goed gezien te worden op dit drukke vaarwater en bijkomend ook leuk voor de volgers. Nadat de schippinglane een soort virtuele snelweg door het kanaal is gepasseerd kunnen wij weer een bezeilde koers varen en besluiten wij dat het Brigthon zal worden. Een mooie tocht langs Beachy Head en de Seven sisters (zeven heuvels langs de kust).

 Wij hebben hier meerdere keren gewandeld en dat staat nu ook weer op het programma. De wind neemt conform voorspelling af en de zon laat zich zien zodat dit een prachtig zeiltochtje is geworden. Om een uur of 7 plaatselijke tijd komen wij aan. Thea roept buiten de haven het havenkantoor aan via de marifoon en wij krijgen een ligplaats toegewezen 13 .24. Eenmaal aangekomen blijkt deze plaats bezet en Thea roept opnieuw aan. Het is een hectische drukte op kantoor en ook de “berthing master” op de kant maakt gespannen passen heen en weer. Wij krijgen het plaatsje ernaast toegewezen en gaan daar liggen. Uit het kombuis komt een heerlijke geur van de maaltijd die Thea onderweg heeft bereid. Wij schenken een glaasje wijn en eten rustig terwijl op de kade druk heen en weer gedribbeld wordt. De haven meester roept dat hij geen wonderen kan verrichten. Thea blijkt dat wel te kunnen want de maaltijd smaakt weer fantastisch. Na de maaltijd ga ik de haven betalen en wordt ik direct bij het verlaten van de boot aangesproken door een al hevig rood aangelopen schipper van een boot die wij hier al een half uur naarstig naar een plaatjes zagen zoeken. Your on my place, roept hij met overslaande stem. Het drama begint zich af te tekenen. Ik geef aan dat ik hier ben gaan liggen op instructie van de havenmeester en dat ik hem zal informeren. Aangekomen op het havenkantoor tref ik de havenmeester aan in overspannen toestand. Hij weet het niet meer en vraagt of ik naar een andere plaats wil vertrekken. Liever niet zeg ik want ik heb een glaasje wijn gedronken en dan vaar ik liever niet meer. Hij begrijpt mijn argument. Buiten roept de eveneens enigszins overspannen schipper dat hij op zijn eigen plaats wil gaan liggen. Mijn echte argument om niet te verplaatsen is de wetenschap dat Thea als de boot eenmaal is vastgeknoopt slechts in hoge uitzondering bereid is weer los te gaan voor een ander plaatsje, de wijn (slechts twee glaasjes) dient alleen als dekmantel voor deze veel moeilijker te nemen hobbel, maar de vertwijfeling is nu zo groot dat ik aanbied het met mijn vrouw te overleggen. Als ik de trossen losmaak komt de havenmeester melden dat hij ons uit dankbaarheid een gratis nacht aanbied. Heel aardig en 40 euro verzacht de pijn van de verhuizing. Wij krijgen een prachtige plek en iedereen is weer gelukkig.

De volgende dag lopen wij de Seven sisters wandeling die wij gewoontegetrouw afsluiten met een Sundays roast bij de pub op de top van Beachy head. Het was weer verrukkelijk en zo Engels! Met de dubbeldekker bus terug door het glooiende landschap.

Vandaag is het maandag het was vanmorgen mooi weer maar nu regent het. Morgen of overmorgen vertrekken wij naar het eiland Wight afhankelijk van de wind.

Tot over een week

Hallo alle blogvolgers,

Het is vandaag woensdag 9 mei 2012. Wij liggen in Boulogne aan de Franse Noord-westkust.

Maar laat ik chronologisch beginnen. Zaterdag heeft kleinzoon Mees Opaloma, zoals onze combinatie door hem wordt aangeduid een dikke zoen gegeven. Wietske heeft ons daarna naar de Heen gebracht. Daar de lag de vol gepakte Sindoro klaar voor de start. Het was rond 11 uur het regende en we hadden beiden geen zin om te beginnen aan het toch zo mooi lonkende perspectief van de Schotland reis. Zonder enige aarzeling besloten wij deze dag in de Heen te blijven en onszelf een Pannekoek en een biertje bij de plaatselijke horeca te gunnen.

Zondag zijn we vroeg vertrokken met nog onbekende bestemming. Het was koud en nat. Met een schuin oog had ik de vorige dag nog even op de Ipad gecheckt wat de weersomstandigheden in Inverness (Schotland) waren; minus 6 graden. De keuze om onderlangs Engeland en dus met de klok mee te varen bleek een goede. ’s-Nachts varen is toch al koud en bij temperaturen onder 0 leek het ons een kwelling te worden en dat is niet het doel van deze reis, zoveel is duidelijk! Of zoals onze kleindochter Lois zegt “dat moeten wij niet hebben hé opa”

Maar hoe dan ook onderlangs is op dit moment ook nog geen pretje. Wij spraken af bij Bruinisse te kijken hoe de wind stond en dan te besluiten of we door zeeland naar Vlissingen gaan varen of naar de Roompot en daarna naar Oostende. Het wordt het laatste. Het is droog en we varen een mooi tochtje naar De roompot. Vlak voor aankomst belden Hans en Karine Tijssen dat zij in de buurt waren en wilden uitzwaaien, een erg leuk initiatief en een uurtje later zaten wij aan de thee en keken Hans en ik nog even naar oude Trintella’s in de haven.

De volgende ochtend om zes uur op voor een tochtje met het tij mee naar Oostende. Opnieuw is het koud en wij realiseren ons dat dit een voorproefje is van het weer dat wij in Schotland kunnen verwachten. Willen we dit wel, voor wie doen wij dit eigenlijk allemaal vragen die wij elkaar stelden met als resultaat een rustig doorvarende Sindoro. Rond twee uur zijn we aan in Oostende. De immer parate Robert meestal gekleed in korte broek en hemdsmouwen draagt een trui en is een stuk bedaarder dan we van hem gewend zijn. Het is veel te koud jongens zegt hij, dat zijn we met hem eens.

Maandag moeten wij voor de reis naar Calais drie uur na hoog water vertrekken uit Oostende dat is helaas weer vroeg om 6 uur en dus zijn we om 6.30 weer buiten. We varen met een zuidelijke wind snel en mooi naar Calais. Het gaat zo snel dat ik na de passage van Trappegeer bijna frontaal een boei raak tot grote ergernis van Thea die altijd al vindt dat ik te rakelings langs boeien vaar. Zo’n grote boei heeft een vreemd soort magnetisme waardoor ik er meestal al het ware naar toe getrokken wordt.  Maar alle verklaringen ten spijt moet ik beloven voortaan ruime afstand te houden en dat doe ik. Wij zijn er bij hoogwater Calais aan zodat wij meteen de troosteloze jachthaven in kunnen varen. Ik hoop dat Francois Hollande wiens poster hier nog op elke straathoek is opgeplakt ook deze haven gaat hervormen en niet gaat bezuinigen want het is echt een drama, ingestorte delen van de kade met een gammel hek afgezet, een haven in verval en het wordt vervelend maar weer koud en nat. Het weerbericht geeft aan dat het harder gaat waaien en uit de verkeerde richting. Daarom willen we snel weer weg uit Calais naar Boulogne. Weer om 5.30 uur op voor het tij, maar na drie uur zijn we er.  Voor de volgers op marine traffic van het track om onverklaarbare reden geen track van deze tocht maar we liggen er echt.

Boulogne is veel leuker dan ik mij van 10 jaar geleden nog kan herinneren. Het is een echt Frans stadje met helaas wel de bekende winkels van Hans Anders H&M etc maar de bovenstad is nog authentiek. Met een mooie kerk St Nicolas die beschermheilige is van de zeevarenden en andere  historische gebouwen zoals het keizerlijk paleis.

Wij liggen in de port plaisance, midden tussen de vissers. Boulogne is de eerste visserijhaven van Europa. Het stroomt er stevig en doet zeer buitenlands aan. Over het weer wil ik het niet meer hebben.

Tot volgende week!